Zomerse inslag

Het was zomer en ochtend. Ik was in het veld. Door de lucht vloog een object-met-een-enorme-snelheid. Door die duizelingwekkende vaart vielen 'opmerken' en 'landing' (een korte doffe 'plonk') zo ongeveer samen. De meteoriet - want dat bleek het al snel te zijn - was zo groot (of 'zo klein' - wat je wilt) als een appel. Wat je er ook van vindt, ik was het die dat stuk ruimtegruis als eerste in het veld terugvond. Uiteraard maakte ik er direct melding van. Waarna deskundigen, geschreven pers, radio, tv - wie eigenlijk niet? - zich op de meteoriet stortten. Ter relativering: ook zo'n (media/meteorieten)storm trekt weer snel voorbij. Hoe ik het achteraf bezie? Als een hoop tumult om zo'n kei-met-sterallure.

Wit(te) was

Bochtige polderweg - man rijdt hard - aandacht volledig bij z'n telefoon - ziet bocht over het hoofd - remt te laat (eigenlijk: helemaal niet) en wordt gelanceerd over het slootje. Hij komt terecht in de tuin van een boerenwoning, ter hoogte van de bespannen waslijn, die hij vol raakt ('witte was' wordt 'bonte was'). Boerin ziet het gebeuren, reageert furieus en trekt hem (die dan met de schrik vrij komt) uit z'n auto. Ze zet hem op zo'n overtuigende wijze op z'n nummer, dat de man zich (opnieuw) een ongeluk schrikt. Op de polderweg stoppen mensen - een jongen maakt foto's met z'n telefoon. De man denkt daardoor weer aan z'n eigen telefoon (die nog ergens in de auto moet liggen), rent naar de auto, vindt de telefoon en plaatst deze gehaast aan z'n oor. Zegt dan hard en verongelijkt: "Balen, net opgehangen" - waarbij de boerin denkt dat hij verwijst naar haar (voorheen witte) was. Zij wordt er rustiger door en zegt: "Ach, opnieuw witwassen zal wel lukken" (waardoor de man opnieuw schrikt - ze lijkt namelijk door hem heen te kijken). Hoe kan ze anders weten met welke deal hij juist bezig was? Kortom: wit(te) was te midden van het gewas. Hij denkt: "hoe kom ik hier in vredesnaam weg?" Dat terwijl in de verte de boer nadert, een koe loeit en een sirene klinkt.

Mondaine vrouw

Ze viel echt op de in de massa. Het leek alsof er een filmster voorbij liep: grote hoed, gele jurk, één van de grootste zonnebrillen die ze op haar neus kon dragen. Was dit nu werkelijk - één en dezelfde als - dat verlegen meisje van de lagere school*? (Ze bleek het niet te zijn.)

* voor de jongere lezers: lees hier 'basisschool'.

Dat hebben wij weer

"Help - de boot is lek - we maken water", roept ze uit. Deze eerste zin zou de opmaat kunnen zijn van een epos over een grootse scheepsramp - met door elkaar lopende verhaallijnen van 'inschepen' tot 'in de reddingsboot' (of  - zoals je wilt - 'naar de kelder'). Hier een meer overzichtelijke context (dus geen stof voor een meeslepende roman of met Oscars te bekronen Hollywood film). De setting hier: 'wat een mooi weer vandaag' en 'laten we een uurtje gaan roeien op het meer'. Ze zijn met hun gehuurde polyester bootje net een minuut gaans, als zij haar uitroep doet. Het viel mee: het gat erin bleek zo klein, dat ze het met haar duim dicht kon houden. Hij roeit - met een paar ferme slagen - terug naar de steiger - waar ze hun 'lekbak' op de kant trekken. Binnen - bij de beheerder - doen ze hun verhaal/beklag en krijgen het huurgeld direct terug. Voor de rest geen bijzonderheden (het was warm - haar natte sok was zo weer droog). Hij moest met name hard lachen, waarna zij droog opmerkte: "dat hebben wij weer".

Overal waar 'te' voor staat

Dit jaar moest het allemaal anders. Geen tent meer ('te standaard!'), geen stacaravan ('te luxe!'). Nee, dit jaar gingen ze in een boomhut - speciaal geconstrueerd op een camping vol met dergelijke 'specialties'. Nou, dat werd een geweldig succes! De boomhut bleek - naast erg klein om slaapplek te bieden aan 4 personen - niet geheel waterdicht bij de eerste zomerse hoosbui. Het lastigste was echter dat trappetje. Overdag ging het nog wel (beetje balanceren, goed vasthouden). 's Nachts was het daarentegen - omdat er in een boomhut uiteraard geen sanitaire voorzieningen zijn - een hachelijke onderneming. Slaapdronken tussen hemel en aarde. "Je moet 's nachts gewoon blijven liggen", zeiden de overige gezinsleden (wat hem betreft: 'makkelijker gezegd dan gedaan als je moet'). En dus had hij nachtelijke expedities waar een professionele bergbeklimmer z'n pet voor zou afnemen. Die vijfde nacht miste hij een paar treden en kwam vrij onaangenaam op de grond terecht (nadat die nacht ervoor een experiment op een emmer - onder grote protesten van de overige gezinsleden - was afgeblazen). De nachten erna sliep hij in z'n slaapzak aan de voet van de boom ('te spartaans!').

Sofie

Met Filo had ze niets.