Aircooled, dat wel

Nu ik hier zit - in dit aircooled kantoor - en buiten de mussen van het dak vallen, denk ik aan de Middellandse Zee. Daar kan die hitte ook zo zinderend zijn. En de luchten zo blauw. En de begroeiing zo afwisselend dor bruin en groen gekleurd. Het is een mooie associatie, die mij terugvoert naar een vakantie, best lang geleden. Dat je met vrienden in zo'n appartement zit - met een zwembad naast het strand - en af en toe een excursie maakt om de week te breken. Of juist die keer, dat we in de zinderende hitte mountainbikes huurden en drie kwartier omhoog gingen fietsen. De weg omhoog begon zowat naast ons appartement. Vanaf ons balkon konden we het klooster zien liggen, als kleine stip bovenop. Daar gingen we naartoe fietsen. Ik kan je zeggen: staat garant voor een forse hartslag, zo'n aardige klim voor ongeoefenden op het heetst van de dag. Weer een bocht - weer een bocht – ‘we komen in de buurt’ – ‘nog even doortrappen’. Geen kip te zien - niet verwonderlijk! We zagen een uitspanning - al bochten van tevoren - er stond veelbelovend 'Kantina' op - we keken er reikhalzend naar uit. Want dorst hadden we! Maar de Kantina bleek dicht - blijkbaar te weinig klandizie rond dat uur. We kwamen wel boven - op onze wil - met één van ons letterlijk op sleeptouw. Bovenop een prachtig uitzicht - over de blauwe zee - beneden zagen we ons dorpje. Het klooster: pittoresk in de gortdroge begroeiing, dor bruin afgewisseld met wat groen. Naar beneden ging het beduidend sneller en was er air-cooling-puur-natuur. We lieten de fietsen uitrollen tot aan zee en sprongen in het zwembad. Heerlijk verfrissend, met het besef dat we op vakantie iets hadden gepresteerd dat weinigen ons op dat tijdstip van de dag na zouden doen. Mijn blik glijdt nu weer van buiten naar mijn beeldscherm hier binnen en typ verder aan de zin die ik al begonnen was. Aircooled, dat wel.