Zomerse inslag

Het was zomer en ochtend. Ik was in het veld. Door de lucht vloog een object-met-een-enorme-snelheid. Door die duizelingwekkende vaart vielen 'opmerken' en 'landing' (een korte doffe 'plonk') zo ongeveer samen. De meteoriet - want dat bleek het al snel te zijn - was zo groot (of 'zo klein' - wat je wilt) als een appel. Wat je er ook van vindt, ik was het die dat stuk ruimtegruis als eerste in het veld terugvond. Uiteraard maakte ik er direct melding van. Waarna deskundigen, geschreven pers, radio, tv - wie eigenlijk niet? - zich op de meteoriet stortten. Ter relativering: ook zo'n (media/meteorieten)storm trekt weer snel voorbij. Hoe ik het achteraf bezie? Als een hoop tumult om zo'n kei-met-sterallure.

Wit(te) was

Bochtige polderweg - man rijdt hard - aandacht volledig bij z'n telefoon - ziet bocht over het hoofd - remt te laat (eigenlijk: helemaal niet) en wordt gelanceerd over het slootje. Hij komt terecht in de tuin van een boerenwoning, ter hoogte van de bespannen waslijn, die hij vol raakt ('witte was' wordt 'bonte was'). Boerin ziet het gebeuren, reageert furieus en trekt hem (die dan met de schrik vrij komt) uit z'n auto. Ze zet hem op zo'n overtuigende wijze op z'n nummer, dat de man zich (opnieuw) een ongeluk schrikt. Op de polderweg stoppen mensen - een jongen maakt foto's met z'n telefoon. De man denkt daardoor weer aan z'n eigen telefoon (die nog ergens in de auto moet liggen), rent naar de auto, vindt de telefoon en plaatst deze gehaast aan z'n oor. Zegt dan hard en verongelijkt: "Balen, net opgehangen" - waarbij de boerin denkt dat hij verwijst naar haar (voorheen witte) was. Zij wordt er rustiger door en zegt: "Ach, opnieuw witwassen zal wel lukken" (waardoor de man opnieuw schrikt - ze lijkt namelijk door hem heen te kijken). Hoe kan ze anders weten met welke deal hij juist bezig was? Kortom: wit(te) was te midden van het gewas. Hij denkt: "hoe kom ik hier in vredesnaam weg?" Dat terwijl in de verte de boer nadert, een koe loeit en een sirene klinkt.

Mondaine vrouw

Ze viel echt op de in de massa. Het leek alsof er een filmster voorbij liep: grote hoed, gele jurk, één van de grootste zonnebrillen die ze op haar neus kon dragen. Was dit nu werkelijk - één en dezelfde als - dat verlegen meisje van de lagere school*? (Ze bleek het niet te zijn.)

* voor de jongere lezers: lees hier 'basisschool'.

Dat hebben wij weer

"Help - de boot is lek - we maken water", roept ze uit. Deze eerste zin zou de opmaat kunnen zijn van een epos over een grootse scheepsramp - met door elkaar lopende verhaallijnen van 'inschepen' tot 'in de reddingsboot' (of  - zoals je wilt - 'naar de kelder'). Hier een meer overzichtelijke context (dus geen stof voor een meeslepende roman of met Oscars te bekronen Hollywood film). De setting hier: 'wat een mooi weer vandaag' en 'laten we een uurtje gaan roeien op het meer'. Ze zijn met hun gehuurde polyester bootje net een minuut gaans, als zij haar uitroep doet. Het viel mee: het gat erin bleek zo klein, dat ze het met haar duim dicht kon houden. Hij roeit - met een paar ferme slagen - terug naar de steiger - waar ze hun 'lekbak' op de kant trekken. Binnen - bij de beheerder - doen ze hun verhaal/beklag en krijgen het huurgeld direct terug. Voor de rest geen bijzonderheden (het was warm - haar natte sok was zo weer droog). Hij moest met name hard lachen, waarna zij droog opmerkte: "dat hebben wij weer".

Overal waar 'te' voor staat

Dit jaar moest het allemaal anders. Geen tent meer ('te standaard!'), geen stacaravan ('te luxe!'). Nee, dit jaar gingen ze in een boomhut - speciaal geconstrueerd op een camping vol met dergelijke 'specialties'. Nou, dat werd een geweldig succes! De boomhut bleek - naast erg klein om slaapplek te bieden aan 4 personen - niet geheel waterdicht bij de eerste zomerse hoosbui. Het lastigste was echter dat trappetje. Overdag ging het nog wel (beetje balanceren, goed vasthouden). 's Nachts was het daarentegen - omdat er in een boomhut uiteraard geen sanitaire voorzieningen zijn - een hachelijke onderneming. Slaapdronken tussen hemel en aarde. "Je moet 's nachts gewoon blijven liggen", zeiden de overige gezinsleden (wat hem betreft: 'makkelijker gezegd dan gedaan als je moet'). En dus had hij nachtelijke expedities waar een professionele bergbeklimmer z'n pet voor zou afnemen. Die vijfde nacht miste hij een paar treden en kwam vrij onaangenaam op de grond terecht (nadat die nacht ervoor een experiment op een emmer - onder grote protesten van de overige gezinsleden - was afgeblazen). De nachten erna sliep hij in z'n slaapzak aan de voet van de boom ('te spartaans!').

Sofie

Met Filo had ze niets.

Afgepast

De voetreis die hij maakte, was indrukwekkend en sprak tot ieders verbeelding. Het was evident dat hij zich niet had gespaard. Wat moest hij in relatief korte tijd veel hebben gezien en meegemaakt. Op de dag van zijn thuiskomst stonden ze er allemaal om hem in te halen, inclusief de regionale radio. De interviewer-op-locatie (type 'jong & eager') duwde hem (type 'senior met bagage') direct bij aankomst enthousiast de microfoon onder de neus - live in de uitzending - en vroeg hoe het was geweest. "Goed hoor", antwoordde hij wat afgepast. En gevraagd naar het hoogtepunt van zijn reis, zei hij slechts: "Mmmm, dat is moeilijk te zeggen". De interviewer - die zo live in de uitzending er een toch wat ongemakkelijk gevoel bij kreeg - probeerde het nog eens met: "Vertel, waarom heb je die voetreis überhaupt gemaakt?" "Om mezelf wat meer open te leren stellen naar anderen", was zijn reactie. "Zo, en is dat gelukt" was de vervolgvraag". Hij besloot het interview met: "Ja".

Koudwatervrees

Behoorlijk wat kilometers hadden ze gereden (ze hadden er de hele dag over gedaan). Niet voor niets: hier was het - in tegenstelling tot thuis - wel zomers warm. Fris waren ze zeker niet meer na zo'n lange rit, maar daar hadden ze het buitenbad voor. Dus direct na het uitladen van hun spullen, pakten ze hun zwemkleding en liepen - op een klein drafje - naar dat buitenbad. Hij - de chauffeur - gebaarde de anderen nog hem te volgen, toen hij er met een soort van 'bommetje' in sprong. Z'n hart sloeg echter drie keer over: het water was vele malen kouder dan z'n koudste inschatting. Weer boven kwam hij onder het uitroepen van (zoiets als) 'waaaaa'. De anderen hielden hun kruit droog en namen - wijs geworden door zijn koudwaterexperiment - een douche.

NB Bij navraag bleek het om een natuurbad te gaan, in directe verbinding met een - blijkbaar nogal koude - grondwaterbron. Gevraagd werd om expliciet te vermelden dat de andere buitenbaden wel een 'normale' temperatuur hebben (waarvan akte).

Ik dank je feestelijk!

"Natuurlijk, nu we er toch zijn, pakken we ook de folkloristische avond mee." En zo zaten we er tot bijna middernacht, in een tuin volgehangen met gekleurde lampjes. Volstrekt uitgekauwd uiteraard zo'n avond - en toch ook leuk. Inclusief die publieksparticipatie.
Dus daar stond ik - arm in arm - met allerhande mede-toeristen en folkloristische dansers het ene been na het andere naar voren te  zwiepen. Met folklore heb ik niets, maar op vakantie verleg je toch je grenzen ('naar de oudheid' in dit geval). Je doet dingen die je thuis nooit in je hoofd zou halen, zoals met borden smijten en een niet-te-drinken-lokaal-goedje-drinken. Alleen zijn de tijden veranderd. In die tijd dat ik daar folkloristisch danste, werden gemaakte foto's nog ouderwets afgedrukt en (voor de vergetelheid) in zo'n fotoalbum met pergamijn tussenbladen geplakt. Tegenwoordig circuleer je als folkloristische aspirant al binnen enkele minuten op het world wide web. Ik dank je feestelijk!

Vakantie in Nederland

Regen, regen, regen! (de voorspellingen waren al niet best, maar dan zeg je nog: "ach, het regent nooit hele dagen").

Rustzoekers

Na een drukke tijd (met veel gewerkte uren, gehaalde deadlines, behaalde prestaties) gingen ze samen rustzoeken in de provincie. Hun telefoons zouden ze uitzetten. Dus geen belletjes, social media, internet, etc. Bij aankomst hadden ze hoge verwachtingen. Een week afschakelen op mooie locatie in het groen (met 'geen klap te doen' - ook niet in de directe omgeving). Na 2 dagen verveelden ze zich (werkelijk) te pletter. De 3e dag dachten ze serieus over teruggaan. Dag 4 was nauwelijks door te komen (inclusief regen). Dag 5: veel moeite moeten doen om niet in te loggen op de (zakelijke) mail. Dag 6: een lamlendige dag ("Ik heb me nog nooit zo vermoeid gevoeld" verzuchtte hij). Dag 7: idem. De 8e dag reden ze (een ervaring rijker, een illusie armer) terug en meldden zich 's middags weer op hun werk. Daar vroegen ze natuurlijk hoe het was geweest. "Het waren heerlijke dagen. Erg nuttig om zo tot jezelf te komen in de natuur. Je komt herboren - met nieuwe inspiratie - terug. Mindfullness: we kunnen het iedereen aanraden."

Busvakantie (incl. complottheorie)

De bus reed - slingerend langs bezienswaardigheden - door het bergachtige landschap. Dan weer stapten we met z'n allen uit en aanschouwden - omlijst door een vrij droge toelichting van de gids - zo'n bezienswaardigheid. Dan weer stapten we in om al slingerend onze weg te vervolgen. Kortom: geen bijzonderheden! Tot die ene keer dan, toen we één van de dames - toch nog even plassende bij de uitspanning - na zo'n stop vergaten mee te nemen - en daar pas na een goed uur rijden achter kwamen. We moesten die hele weg terugslingeren: niemand blij (we grapten nog: "kan ze niet na worden gebracht met een helicopter?"). Wat ze na dat uur bij het alsnog instappen zei, zal me altijd bijblijven (ik had opluchting verwacht). "Klerezooi, jullie deden het express!"

Oud kastje ('een heel gesleep')

Dat oude kastje in het halletje was hem al jaren een doorn in het oog. Een oud onooglijk kastje - dat eigenlijk van z'n vrouw is: het stond destijds al bij haar oma lelijk te zijn. Ze heeft het nog wel eens laten taxeren (was nog een heel gesleep). Het was zo goed als niets waard, iets wat hem in ieder geval niet verbaasde. Al een aantal keren had hij het onderwerp ter sprake gebracht (als je bij hen aanbelde, was het eerste dat je zag dat foeilelijke donkerbruine kastje), overigens zonder succes. Op een bepaald moment was hij het zat en bracht het - zonder enig overleg - naar het grof vuil (opnieuw een heel gesleep). "Ach, het ergste wat me kan gebeuren, is dat ze me zelf aan de straat zet", zei hij toen nog lachend. Dat lachen verging hem snel, want twee weken later stond hij met haar bij de kringloop een bijkans nog lelijker donkerbruin kastje in te laden (dat het wederom een heel gesleep was, valt te raden).

Stoerdoenerij

Na thuiskomst zei hij tegen iedereen die er naar vroeg: "Het waren hete nachten met m'n Griekse vlam." Hij loog niet helemaal (doelde heimelijk op het stoken van z'n anti-muggen kaarsen).

Zo zijn deze weken

Alsof er - de hele tijd - een generator heeft staan loeien, die opeens stil is gevallen. Zo zijn deze weken. Vanaf het moment dat die ruis-van-de-dag-in-dag-uit-motor wegviel, is er opeens een achtergrondmuziek te horen, die normaal overstemd wordt. Leuk! Een frisse, virtuoze melodie. M'n oren moeten gewoon wennen aan zoveel rust (en suizen nog wat na). Wat ga ik doen, nu de vakantie weer ten einde loop? Die generator opnieuw aanzetten (met de achtergrondmuziek wellicht een stuk harder) of stap ik nu toch over op zonne-energie?

All-inn

Voor de zon ging hij, niet voor de cultuur (en daar maakte hij geen geheim van). Dat trof, want cultuur was er - afgezien van wat opgravingen waardoor contouren van bebouwing van vele eeuwen daarvoor waren blootgelegd - in geen velden of wegen te bekennen. Van die velden of wegen moest hij sowieso niets weten. Daar was het veel te warm voor! Van 'bus uit' (aan het begin) tot 'bus in' (aan het einde) verbleef hij zijn hele vakantie binnen de muren van zijn all-inn-resort (hij had zich er alle dagen zo goed als blootgelegd). Een soort vrijwillige opsluiting dus! Zelf ziet hij dat anders: "Voor mij is dit de manier om los te komen van de sleur van mijn kantoorbaan."

Zagerij

"Van mij hebben jullie vandaag geen last meer", zei hij. Hij groette een ieder, trok zich terug in z'n tent en viel vrijwel direct in slaap. Echter, bij zijn resolute toezegging had hij klaarblijkelijk geen rekening gehouden met zijn sterk ontwikkelde aanleg voor snurken.

Sterkte!

Hij klom in bomen, seilde ab, sprong parachute, boarde skate ... tenminste, dat zei hij. Toen ze een survival weekend hadden met het team - en hem vroegen als eerste de touwbrug te bedwingen - viel hij door de mand. Zo goed als letterlijk. Ze brachten hem in het ziekenhuis die mand - met fruit welteverstaan. Op het kaartje stond: 'hij springt uit vliegtuigen, raakt zijn doel op 50 meter als hij met de kruisboog schiet, maar de eerste touwbrug redde hij niet. Sterkte!'

Puissant

Comfortabel was het (in crescendo): van alle gemakken voorzien - weelderig eigenlijk wel - pure luxe - extravagant - puissante rijkdom. Niets had het met 'doorsnee' of 'gewoon' te maken. Zijn nieuwe jacht moest omhoog steken, positioneren, profileren, de 'overtreffende trap' zijn. Alleen jammer, dat de jetski op dek 3 niet wilde starten en de pomp van het bubbelbad op het voordek uitsloeg, juist op het moment dat de 15 schaars geklede genodigden er hun nieuwe cocktail gepresenteerd kregen. Gelukkig was dat allemaal nog voor het moment dat hij met zijn helicopter op het achterdek landde.

Koude limonade

Schoorvoetend gaf hij toe, dat hij het was die - zonder na te denken - de koude limonade die hij kort ervoor dronk in de vorm van een boer weer oprispte, juist op het moment dat - nadat er nadrukkelijk om stilte was gevraagd - de president-commissaris alle genodigden wilde bedanken voor hun aanwezigheid en toegewijde inzet voor de holding, gedurende het afgelopen half jaar.

Minimalisme

De details bespaar ik je.

Meditatie

Daar zat ze voor haar tent - ze had iets met meditatie - zat roerloos stil met de benen over elkaar geslagen en de hand als een soort van open kommetjes op de knieën - alsof ze iets op wilde vangen uit de kosmos (bij navraag bleek dat ook zo te zijn - "goede omschrijving" zei ze). Ongeveer een half uur zat ze daar, terwijl links en rechts rondom haar de camping langzaam tot leven kwam (ritsen ritsten open - slaaphoofden peilden de atmosfeer). "Zou je ook eens moeten proberen", beargumenteerde ze later die dag. Ik zei haar dat ik erover na zou denken. "Niet denken, gewoon doen", zei ze kordaat. Bij wijze van compromis - ik moest er toch mee weg zien te komen - beloofde ik haar er een tekstje aan te wijden. Om die belofte in te lossen, las je zojuist deze woorden.

Met een behoorlijke vaart

"Dat zal zo'n vaart niet lopen", zei hij. "Dat zal zo'n vaart niet lopen", zei hij een uur later nogmaals. "Zo'n vaart loopt het echt niet", stelde hij hen kort erna nog een keer gerust. Hij kreeg geen gelijk.

Wij applaudisseren

Zoals een artiest doorbreekt (na jarenlang hard gewerkt te hebben aan de ontplooiing van het eigen talent - vasthoudend en met originaliteit - na optredens in kleine clubs opeens ontdekt worden door iemand met gezag - die een televisieoptreden regelt - voor een miljoenenpubliek - met lovende reacties als gevolg) zo breekt nu de zon door de bewolking heen. Wij applaudisseren.

53 jaar getrouwd

Al 53 jaar waren ze getrouwd; een immense reeks van dagen, maanden, jaren. Jawel, ze kenden elkaar van haver tot gort: hun gewoontes, voorkeuren, dagelijkse patronen. Hun samenzijn was zich door de jaren heen - logischerwijs - gaan kenmerken door regelmaat en voorspelbaarheid. Tot één dag, waarop hij iets volstrekt onverwachts deed. Er ontstond een situatie waarvan de Engelsen zouden zeggen: "she was really flabbergasted." Hij stopte namelijk - net na z'n vaste toiletbezoek direct na het ontbijt - met ademen en wel op een behoorlijk structurele manier.

Te hoog gegrepen

Hij wilde goochelen met woorden - de meest ingenieuze zinsconstructies maken - waardoor zijn lezers (een zeker intellectueel niveau zou onontbeerlijk zijn) zich zouden verkneukelen om zoveel taalvernuft. Net even anders wilde hij het - exclusiever - inclusief de minder voorkomende woorden - als toonbeeld van zijn belezenheid. Het zat erin, maar het kwam er niet uit. Eruit kwam slechts goed leesbaar - heel toegankelijk - Nederlands. Te min voor hem - alleszins acceptabel voor de potentiële lezers (die hij daardoor nooit zou bereiken).

Door haar geluidsbarrière

Ze zit voor haar caravan te genieten van warme thee - mintthee (niet vers) - zoals ze iedere avond rond de klok van acht uur voor haar caravan zit te genieten van warme thee. Met haar man dan naast zich - die wat bladert in zijn krant. Die thee altijd in een groene beker - met grote letters 'tea' erop. Die beker en haar man sleept ze al jaren mee in hun caravan. Al zou haar man liever een keer gaan vliegen naar een zonnig eiland. Zij wil daar pertinent niets van weten - fingeert dan altijd dat verhaal over haar vliegangst (die ze overgehouden zou hebben aan een vliegreis lang geleden). Die luchtreis maakte ze wel degelijk - de 'enorme turbulentie' en 'landing naast de baan' heeft ze er later zelf bij verzonnen.

Abrupt (voor haar dan) zegt hij - wijzend op een krantenpagina vol vliegaanbiedingen - "en toch zou ik het leuk vinden om volgend jaar een keer naar het Zuiden te vliegen". Zij op haar beurt vliegt - door deze opmerking - compleet door haar geluidsbarrière heen. Anders gezegd: 'een enkeltje uit haar comfort zone'. "Hoe durf je me zo opzij te zetten", roept ze verstoord (en wat dictatoriaal) uit. En vervolgens nog iets venijniger: "jij denkt ook alleen maar aan jezelf". Terwijl ze dat zegt, schrikt ze er zelf van (het bloed stijgt haar naar het hoofd van woede en schaamte tegelijk) want met dit volume heeft bijkans iedere campinggast het gehoord. Waarop ze er berekenend met een gemaakt-lachje-op-volume aan toevoegt: "die krant brengt je gedachten altijd wat op hol , schatje".

Tijd kromming (achteraf genieten)

"Wat is het hier onvoorstelbaar heet. Je kunt niet eens over het zand lopen - ik heb gisteren letterlijk m'n zolen verbrand. Omdat het in de zon echt niet uit te houden is, zit ik hier al een paar dagen onder zo'n quasi-trendy parasolletje (je weet wel, met van die plastic franjes). Ik ben sowieso aardig klaar met dat zonnebrandcreme smeren. M'n dorst lijkt hier wel onlesbaar - wat niet zo gek is met  cocktails waar je juist enorm dorst van krijgt - peperduur. Thuis in m'n eigen tuin is het echt een stuk beter uit te houden. Kortom: ik tel de dagen af tot vertrek!".

En dan achteraf: Wat zaten we daar aan een prachtige beach, onder van die zomers gekleurde parasols. Echt zo'n exotisch oord, zoals je dat kent van foto's-uit-reisfolders. De wat weeïge geur van cocktails vermengd met de geur van zonnebrandcreme typeren voor mij het ware zomervakantiegevoel. Echt genieten! Mooie serveersters op het stand overigens; ze wisten me al snel te vinden. Ik denk er nog vaak aan terug: was ik maar weer daar!

Tegenovergesteld

Zo'n 20 meter van onze stacaravan - aan de andere kant van het veldje - zit een campinggast hele dagen te lezen in een boek. Met constant dezelfde pose: naast z'n camper, in hetzelfde stoeltje, op dezelfde plek, met het boek op schoot (wat mij betreft 'bewonderenswaardig'). Hij en ik: we hebben iets tegenovergestelds. Ik zit hier namelijk ook met een boek*, maar bij mij gaat het zo ongeveer zo: ik lees een bladzijde, sta op, doe iets, ga weer zitten, kijk even om me heen, ga dan weer even verder in m'n boek, schiet een mier van tafel - en nog één - en nog één, etc. Hij leest in een week zo meer dan ik in een heel jaar**.

* dit jaar is mijn vakantieboek het reisverhalenboek 'Reizen Waes' van de Belgische veelkunner Tom Waes
** maar ik op mijn beurt maak dan wel weer eenvoudige aantekeningen (zoals deze).

Aircooled, dat wel

Nu ik hier zit - in dit aircooled kantoor - en buiten de mussen van het dak vallen, denk ik aan de Middellandse Zee. Daar kan die hitte ook zo zinderend zijn. En de luchten zo blauw. En de begroeiing zo afwisselend dor bruin en groen gekleurd. Het is een mooie associatie, die mij terugvoert naar een vakantie, best lang geleden. Dat je met vrienden in zo'n appartement zit - met een zwembad naast het strand - en af en toe een excursie maakt om de week te breken. Of juist die keer, dat we in de zinderende hitte mountainbikes huurden en drie kwartier omhoog gingen fietsen. De weg omhoog begon zowat naast ons appartement. Vanaf ons balkon konden we het klooster zien liggen, als kleine stip bovenop. Daar gingen we naartoe fietsen. Ik kan je zeggen: staat garant voor een forse hartslag, zo'n aardige klim voor ongeoefenden op het heetst van de dag. Weer een bocht - weer een bocht – ‘we komen in de buurt’ – ‘nog even doortrappen’. Geen kip te zien - niet verwonderlijk! We zagen een uitspanning - al bochten van tevoren - er stond veelbelovend 'Kantina' op - we keken er reikhalzend naar uit. Want dorst hadden we! Maar de Kantina bleek dicht - blijkbaar te weinig klandizie rond dat uur. We kwamen wel boven - op onze wil - met één van ons letterlijk op sleeptouw. Bovenop een prachtig uitzicht - over de blauwe zee - beneden zagen we ons dorpje. Het klooster: pittoresk in de gortdroge begroeiing, dor bruin afgewisseld met wat groen. Naar beneden ging het beduidend sneller en was er air-cooling-puur-natuur. We lieten de fietsen uitrollen tot aan zee en sprongen in het zwembad. Heerlijk verfrissend, met het besef dat we op vakantie iets hadden gepresteerd dat weinigen ons op dat tijdstip van de dag na zouden doen. Mijn blik glijdt nu weer van buiten naar mijn beeldscherm hier binnen en typ verder aan de zin die ik al begonnen was. Aircooled, dat wel.